Kaakibat ng pagiging OFW ang pagsasakripisyo at malaking responsibilidad na gawin sa abot ng makakaya na maging matatag ang pamilya kahit na milya ang pagitan. Hindi sapat ang salaping pinapadala para mapunan pangungulila ng bawat isa. Oras ang kailangan nila. Atensyon sa kanilang mga hinaing, tatay na makikinig, nanay na masasabihan ng lahat at kapatid na makikipagbiruan. Anu't anuman magiging matibay lamang ang pamilya ng isang OFW sa pakikiisa ng bawat miyembro. Lahat may ambag, lahat kailangan magsakripisyo. Magiging lakas ng bansa sa pamamagitan ng sama-samang pagpupunyagi at pagsasagawa ng magandang asal. Ang kagandahang asal na natutunan sa loob ng tahanan ang magiging susi para sa ikatatatag ng ating bansa. Ang pakikiisa sa magandang layunin ng pamahalaan at pagiging parte ng adhikain ng bayan.
Ito ang pamilya ko sa Pilipinas. (kuha ito sa unang balik ko sa Pilipinas) Iniingatan ko ito, nakalagay sa gilid ng aking kama. Sa panahong nangungulila ako, nawawalan ng pag-asa ang larawan na ito ang pabibigay sa akin ng inspirasyon para mas lalo kung pagbutihan ang aking trabaho, na mas lalo ko iparamdam sa pasyente ang pagmamahal at pagkalinga na hindi ko magawa sa sarili kong Inay.
Ito ang pamilya ko dito sa Taiwan. Sandalan ko sa oras na ako'y nalilito. Tagasalo ng problema sa pinansyal at karamay ko sa tuwing nanghihina ako. Mag-isa lang si Yiyi sa Taiwan. Ang mga anak nya ay naninirahan na sa ibang bansa. Once a year lang sila umuuwi.
Ganito niya ako kamahal, ganito niya rin ako pahalagahan. Walang araw na hindi niya ako napapatawa at hindi siya mahirap pakibagayan. Mahilig siya magbigay ng mga bagay, unexpected gifts and praises. (hindi ko na sasabihin kung ano iyon, sa kadahilanang ayaw niya na isulat ko kung anu ang naitulong nya sa akin)
Ito ang larawan na nagkukumbinsi sa akin kung gaano siya kasaya na ako ang nag-aalaga sa kanya. By the way, iyong asawa niya ang una kong pasyente. Limang taon kong inalagaan. Hindi ko alam hanggang kailan siya magtatagal sa kadahilanang may kanser siya ngunit araw araw pinaparamdam ko sa kanya na hindi siya nag-iisa. Mahirap mag-alaga ng cancer patient lalo na kapag panahon ng chemo therapy. Isang madugong gabi at dinudurog ang aking puso kapag nakikita ko siyang nahihirapan. Ako rin ang nagsuggest sa family niya na on hold muna ang pagchemo. Enjoy na lang ang natitirang panahon nya dito. Ngayon, lagi kaming nasa labas, gumagala, pumupunta sa gusto niyang lugar at kumakain ng paborito niya. Walang iniisip na sakit kundi ang masayang pagkakataon.
" Gemma, i will die happily because i live my life and shared the remaining years with you. You showered me loved and cared that my own family can't " (mananatili ito sa aking puso). Hindi ko na rin ipinagdarasal na habaan pa ang kanyang buhay, ang lagi ko lang hinihingi kunin siya sa tahimik na pamamaraan.
